آدم ها به طرز وحشتناکی بی وفا و ترسناکند.
آدم ها این توانایی و دارند که همه ی خوبی هات و بر اثر یه کوتاهی کوچیک که فقط تو منطق اونا کوتاهی حساب میشه فراموش کنند.
آدم ها انقدری ترسناک هستند که بدترین و بزرگ ترین و درددناک ترین ضربه های زندگیتو از همون آدم هایی میخوری که تنها جزئی از ادم های زندگیت نیستند بلکه جزئی از وجودت هستند.
آدم ها فقط بلدند وقتی مردی برات زار بزنند و عاشقت بشند و زندگی و بعد مرگت برا خودشون حروم کنند.
بزرگترین مشکل من از نظر خودم این هست که وقتی از آدم ها ناراحت میشم فقط سکوت میکنم.فقط میرم توی خودم و ذره ذره خودمو از تو میخورم.
شده که به طرز وحشتناکی دلم از آدم ها شکسته و به روی خودم نیاوردم و فقط شاید چند روز باهاشون حرف نزدم یا کمتر حرف زدم.بعد چند روز تو خودم حلش کردم و سعی کردم فراموشش کنم و دوباره شدم همون آدم قبلی براشون و حتی صمیمی تر.
ولی جای زخم هایی که خوردم همیشه مونده روی دلم حتی اگه به روشون نیاورده باشم.:)
اولین کسی که اون دنیا یقه مو محکم میگیره و ول نمیکنه قلب خودم هستش.
همیشه به ناراحتی بقیه بیشتر از ناراحتی خودم ارزش دادم:)
همین الان توی اینستا یه عکس دیدم که نوشته بود:بعد از اختراع اسلحه خطرناک ترین اختراع بشر محبت بی جا بود.
درباره این سایت